Witaj Londynie!

Monika jak na skrzydłach przybiegła do domu swojej najlepszej przyjaciółki.
-Paulina, Paulina!

- Monika porypało cię? Co się tak drzesz?

- Pff! Mam genialną wiadomość, ale jak nie chcesz wiedzieć to spadam.- powiedziała odwracając się i idąc w kierunku drzwi.

- Jaką wiadomość? O co chodzi? Wracaj tu!

- Ha! Wiedziałam! Dzwoniła do mnie Klara, no wiesz ta moja kuzynka, która mieszka w Londynie.- powiedziała Monika widząc zdezorientowaną minę Pauliny.

- Aaa.. No coś wspominałaś. I co w związku z tym?

- No jakbyś mi nie przerywała to byś już wiedziała.

- Ok. ok.. Już się nie odzywam.- powiedziała Paulina widząc zabójczy wzrok Moniki.

- Więc Klara zaproponowała mi, żebym przyjechała do niej na wakacje iii… mogę kogoś ze sobą zabrać, więc od razu pomyślałam o tobie.

- Żartujesz sobie ze mnie?- zapytała zszokowana Paulina.

- Mówię najzupełniej poważnie! To jak jedziesz?- zapytała.

- Jeszcze się pytasz? Pewnie, że tak!

- Ale będzie zajebiście! Wylot mamy za tydzień.- powiedziała szeroko się uśmiechając.

- Co? Już? Kurde… Muszę zacząć się pakować!

- Hahaha jeszcze zdążysz ty mój roztrzepańcu. Dobra ja lecę do domu. Pa.- powiedziała dając jej buziaka w policzek.

Tydzień pozostały dziewczynom do wylotu był dla nich bardzo pracowity. Musiały pozałatwiać wszystkie sprawy związane z pakowaniem, kupowaniem nowych ciuchów, bo przecież „jak my się tam będziemy prezentować?”

~~Sobota~~

- Hej! Gotowa?- zapytała Monika.

- Prawie. Choć pomóż mi zamknąć tę walizkę, bo sama nie dam rady.

- Hahaha ile ty tych rzeczy bierzesz?- zapytała siadając na walizce.

- To są te najpotrzebniejsze!- lekko się wzburzyła.

- Ok ok. już nic nie mówię. Dosunęłaś  już ten zamek?

- Prawie.. O! Już! Dzięki!- powiedziała.

- Dobra musimy lecieć, bo inaczej nam samolot ucieknie.

-  Nie ucieknie nie panikuj. Idę się pożegnać z rodzicami i już jedziemy. Gosia na nas czeka?

- Tak. Chciałam, żeby nas ktoś inny odwiózł no ale jak zwykle się uparła.- powiedziała zrezygnowana Monika.

- Oj tam, oj tam. Jedziemy!

Dziewczyny pożegnały się z rodzicami i pojechały na lotnisko. Odczuwały pewien strach przed wejściem na pokład, ale uznały, że to będzie świetna przygoda. Lot minął im bardzo szybko. Cały czas śmiały się, rozmawiały i snuły plany dotyczące tego co będą robić w Londynie. Nie wzbudziły tym sympatii starszych osób lecących wraz z nimi. Dziewczyny nie przejmowały się tym zbytnio. Z lotniska miała ich odebrać Klara.

- No i gdzie ona jest?- spytała zdezorientowana Paulina.

- Nie wiem. Próbuję się do niej dodzwonić, ale nie odbiera.- powiedziała Monika po raz kolejny wybierając numer kuzynki.

Dziewczyny czekały pół godziny na przyjazd Klary, ale ona się nie zjawiała ani nie odbierała telefonów. Dopiero po setnym razie podniosła słuchawkę.

- Hej kuzynko co tam, podoba się wam mieszkanie?- spytała.

- No hej.. Tak się składa, że czekamy na ciebie na lotnisku już pół godziny, a ciebie nie ma..

- Nie mów, że Aaron po was nie wyjechał?- zapytała zdziwiona.

- Jaki Aaron?- spytała zdziwiona Monika.

- Nie mówiłam ci, że mój chłopak po was wyjedzie, bo ja jestem w pracy?

- No nie…

- Przepraszam widocznie zapomniałam. Zaraz do niego zadzwonię i go opierniczę. Powiedz dokładnie gdzie czekacie i jak jesteś ubrana.

- Siedzimy w kawiarni na lotnisku. Jestem w legginsach i koszulce kaki.

- Ok. Zaraz wam dam znać gdzie jest ta ciamajda.

Po pięciu minutach do dziewczyn podszedł do nich średniego wzrostu chłopak, który miał na sobie czarne okulary i kaptur na głowie.

- Hej! Monika i Paulina?

- Cześć. Tak.- odpowiedziała Monika.

- Uff nareszcie was znalazłem. Przepraszam, że musiałyście czekać. A tak w ogóle to jestem Aaron.- powiedział przyjaźnie się uśmiechając.

- Nic nie szkodzi.- odpowiedziała Paulina.- A mogę wiedzieć dlaczego jesteś tak ubrany?

- Yyy.. No tak, wy nie wiecie kim jestem.. Zaraz wam wszystko wyjaśnię tylko nie tu. Idziemy?

- Ok. Prowadź.

Aaron wziął od dziewczyn walizki i wsadził je do samochodu.